Cykl Indiana Jones Indiana Jones i taniec olbrzymĂłw Rob MacGregor

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

�ów prac�, która przetrwa na wieki, poSlij go &
Geoffrey of Monmouth przerwał Indy. Historia Regum
Britanniae.
Bardzo dobrze powiedział Milford. Znasz literatur� Sred-
niowiecza.
Troch�.
Dzieje królów Brytanii stanowiły obowi�zkow� lektur�, gdy Indy
był dzieckiem. Ksi��k� t� traktowano jako istotne xródło legend o kró-
lu Arturze i, pomimo archaicznego j�zyka, ojciec Indy ego nalegał,
by chłopiec przeczytał dzieło i je zrozumiał.
Milford odło�ył miecz.
A znasz to? chrz�kn�ł i zacz�ł mówi�:
On bowiem s�owem swym ma moc, by z nieba
Odwo�a� S�o�ce i Ksi�yc, czyni�c je sobie pos�usznymi,
Równin� w morze, morze zaS w krain� suszy,
I ciemnoS� nocy bez trudu zmienia on w dzie�.
Indy potrz�sn�ł przecz�co głow�.
Chyba nie.
Milford uSmiechn�ł si�.
Edmund Spenser, szesnasty wiek.
MySli pan, �e Merlin rzeczywiScie istniał, doktorze Milford?
JeSli tak, to jako boga czcił on Sło�ce, a nie Syna Bo�ego,
i oczywiScie do szóstego wieku nie było to przyj�te w Anglii. Poga-
nie stanowili umieraj�c� sił�. Ich czas dobiegł ko�ca. Niezale�nie od
tego czy była to legenda, czy prawda, chrzeScijanie nazywali Merli-
na synem diabła.
Powoli schodzili po kamiennych schodach i głos Indy ego
brzmiał niesamowicie, odbijaj�c si� od Scian.
S�dzi pan, �e mo�liwe jest udowodnienie, i� Merlin był posta-
ci� historyczn�?
Indy, wielu naukowców sp�dziło całe swoje �ycie, próbuj�c
właSnie to udowodni�. Ale nie udało im si� przedstawi� �adnego
przekonywaj�cego argumentu. Obawiam si�, �e zawsze byłyby to
spekulacje.
Mo�e archeologowie zdołaliby znalex� ten dowód.
Wydostali si� na zewn�trz Białej Wie�y. Milford odchylił do
tyłu głow� i wpatrzył si� w sam czubek budowli.
Je�eliby si� to kiedykolwiek zdarzyło, musiałbym przeformu-
łowa� swoje pogl�dy na temat archeologii, a tak�e te dotycz�ce po-
staci Merlina. Prawdopodobnie musiałbym równie� zacz�� wierzy�
w smoki.
Indy rozeSmiał si�. Był zadowolony, �e zgodził si� na to spotka-
nie z Milfordem. Gdy stary profesor był wypocz�ty, stawał si� tak
samo czaruj�cy i dowcipny jak w czasach, w których Indy go zapa-
mi�tał. Wrócił mySl� do pewnego wieczoru kilka lat temu, wieczoru
sp�dzonego w towarzystwie ojca, Milforda i Marcusa Brody ego, gdy
podczas ferii bo�onarodzeniowych odwiedził Nowy Jork. Rwi�to-
wali wówczas nominacj� Brody ego na stanowisko dyrektora mu-
zeum oraz jego przeprowadzk� z Chicago do Nowego Jorku.
Milford zaproponował, by Brody rozpocz�ł swoje urz�dowanie
od wystawienia na widok publiczny szkieletów pierwszych ameryka�-
skich prezydentów. Dodał przyciszonym głosem, �e kilku z nich nie
spoczywa w grobach, a on wie, gdzie si� znajduj�. Brody dziwnie po-
patrzył na Milforda, jak gdyby nie miał pewnoSci, czy tamten mówi
powa�nie, czy te� nie. Po chwili wymamrotał coS na temat tego, i�
publicznoS� ameryka�ska nie zaakceptowałaby takiej wystawy.
OczywiScie byłoby zupełnie inaczej, gdyby to byli wodzowie
india�scy dodał ojciec Indy ego, ironicznie prychaj�c prawda,
Marcus?
Brody nie odpowiedział. Wci�� zastanawiał si� nad tym, co po-
wiedział Milford, po chwili zaS trzexwym głosem zapytał, gdzie owe
szkielety mogły zosta� ukryte. Milford pochylił si� na swym krzeSle
do przodu, jedn� zło�on� dło� przytkn�ł do ust i wyszeptał:
W szafach w Białym Domu. S� tam szkielety wszystkich pre-
zydentów.
Nagle Indy został wyrwany ze swego zamySlenia na widok ja-
kiejS młodej kobiety, która przypatrywała si� im uwa�nie z Alei Ksi�-
niczki El�biety. Miała na sobie dług� sukni�, a włosy opadały jej na
ramiona. Z daleka mogła wydawa� si� sam� ksi�niczk�, widmow�
postaci�, która powróciła, by odwiedzi� miejsce swojego odosob-
nienia. Gdy podeszli bli�ej, kobieta usun�ła si� w cie� i wydawało
si�, �e dosłownie wSlizguje si� przez otwarte drzwi wie�y.
WidziałeS j�, Indy?
Tak.
Mówi si�, �e s� tutaj duchy powiedział Milford przyciszo-
nym głosem chocia� jest to pierwszy, którego sam widziałem.
Indy skin�ł potakuj�co głow�. Mo�e w wie�y rzeczywiScie po-
kazuj� si� duchy, ale ten w �adnym razie nie był jednym z nich. Roz-
poznał t� sukni� i kobiet�, która j� nosiła. Nie miał najmniejszych
w�tpliwoSci, kim była ta posta�. Deirdre Sledziła go i zachodził w gło-
w� dlaczego.
6. Pomyłka Deirdre
Deirdre weszła na znajome schody prowadz�ce od ulicy, otwo-
rzyła �elazn� furtk� i zacz�ła iS� wzdłu� alejki w stron� domu swej
matki w Notting Hill. Ten stary, rodzinny dom kojarzył si� jej za-
wsze z osob� matki, mimo i� mieszkała tu od urodzenia. Działo si�
tak po prostu dlatego, �e obecnoS� jej matki była tak wszechpot�na,
i� Deirdre czuła si� czasami raczej jak goS� ni� członek rodziny.
Dom był pełen orientalnych przedmiotów, z których wi�kszoS�
kupił dziadek Deirdre, kiedyS ambasador angielski w Chinach. Niskie
stoliki, smukłe wazony, mahoniowe krzesła o wysokich oparciach,
harmonijkowe parawany, ogromne papierowe wachlarze. Wszystko
było czerwone lub czarne, pokryte jedwabiem lub połyskliwie wypo-
lerowane. Deirdre nienawidziła tego, Joanna jednak sp�dziła w Chi-
nach pierwsze dwanaScie lat swego �ycia i te sprz�ty stanowiły jej prze-
szłoS�. Dla Deirdre było w Oriecie coS tajemniczego. Tajemniczego
i odpychaj�cego. I chocia� Deirdre kochała swoj� matk�, wyczuwała
w niej coS równie zagadkowego, jak w tych wszystkich meblach.
Pokój Deirdre był jej jedynym azylem i urz�dziła go zgodnie
z własnymi upodobaniami. Na Scianach wisiały jej obrazy przedsta-
wiaj�ce spokojne sceny z �ycia angielskiej wsi, akwarele ukazuj�ce
martw� natur� oraz staro�ytne zabytki. �aden z nich nie znalazł dla
siebie miejsca poza Scianami tego pokoju. Były zbyt nowoczesne,
twierdziła Joanna. Nie pasowałyby do orientalnego wystroju.
To ty, Deirdre? zawołała Joanna ze swojego gabinetu.
OczywiScie, �e ja! Deirdre skierowała si� na pi�tro. Pewnego
dnia b�dzie miała swoje własne mieszkanie i ustawi wszystkie rzeczy
według własnych upodoba�, i je�eli b�dzie miała ochot� zostawi� swój [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki