[ Pobierz całość w formacie PDF ]
piękna , mój słodziutki. Pocałowała go, spoglądając
na Laurę. Zdaje mi się, że trzeba go przewinąć.
Będę szczęśliwa, zostawiając to tobie.
Podała dziecko Laurze i obserwowała, jak ta spraw-
nie przewija synka.
Tak wiele miała do powiedzenia! Amanda przywyk-
ła do wyrażania swoich opinii otwarcie i dobitnie, jeśli
zaszła taka potrzeba. Sporo się ostatnio dowiedziała
o Eagletonach i ich stosunkach z Laurą. Zręcznie
spróbowała nowej taktyki.
Gabe spędza dużo czasu w galerii.
Tak, myślę, że przymierza się do nowej wystawy.
Byłaś tam?
W galerii? Nie, nie byłam.
Zastukała wypielęgnowanymi paznokciami o po-
ręcz fotela.
128 Nora Roberts
Myślałam, że bardziej interesujesz się tym, co
porabia twój mąż.
Interesuje mnie to. Laura kołysała uśmiech-
niętego synka. Po prostu nie chciałam zabierać tam
Michaela i przeszkadzać Gabe owi.
Amanda już chciała przypomnieć Laurze, że Mi-
chael ma dziadków, którzy byliby zachwyceni, gdyby
na kilka godzin mieli go tylko dla siebie.
Jestem pewna, że Gabe nie miałby nic przeciw-
ko temu. Jest zafascynowany chłopcem.
To prawda. Laura zawiązała buciki Michaela.
Ale wiem również, że Gabe ciężko pracuje nad swoją
karierą. Podała synkowi pluszowego zajączka.
Wiesz może, dlaczego Gabe waha się, czy urządzić
tę wystawę? spytała.
Pytałaś go o to?
Nie chciałam wywierać presji.
Odrobina presji może być właśnie tym, czego
potrzebuje.
Laura zmarszczyła czoło.
Jak to?
To ma związek z Michaelem, moim zmarłym
synem. Wolałabym, żeby resztę powiedział ci Gabe.
Byli bardzo zżyci?
Tak. Uśmiechnęła się. Nauczyła się już, że
mniej boli wspominanie niż próby zapomnienia. Ga-
be był zdruzgotany, kiedy zginął Michael. Myślę, że
czas spędzony w górach pomógł mu wrócić do malo-
wania. I wierzę też, że ty i mały wróciliście mu chęć do
życia.
Portret anioła 129
Jeżeli taka jest prawda, to bardzo się cieszę.
Gabe ogromnie mi pomógł. Nie wiem, czy kiedykol-
wiek będę w stanie mu się odpłacić.
Amanda spojrzała na Laurę zdziwiona.
Mąż i żona nie muszą sobie za nic płacić.
Być może.
Jesteś szczęśliwa?
Laura położyła dziecko do łóżeczka i włączyła
pozytywkę.
Oczywiście, że tak. Dlaczego miałabym nie być?
To było moje następne pytanie.
Jestem bardzo szczęśliwa. Wróciła do składania
ubranek. Miło było, że wpadłaś, Amando. Wiem, jak
bardzo jesteś zajęta.
Nie myśl, że mnie grzecznie wyprosisz, zanim
sama postanowię wyjść.
Laura odwróciła się i zobaczyła wzburzenie na
twarzy teściowej. Zarumieniła się.
Przepraszam, nie chciałam, żeby to tak za-
brzmiało.
Nie ma za co. Na razie nie oczekuję, żebyś czuła
się przy mnie swobodnie. Ja przy tobie też zresztą się
spinam.
Laura, trochę rozluzniona, odwzajemniła uśmiech.
Jestem przekonana, że ty zawsze czujesz się
swobodnie. Zazdroszczę ci tego.
Amanda uśmiechnęła się i wstała z krzesła. Po-
dobało jej się, jak synowa urządziła ten pokój. Był
jasny, radosny, nie za strojny i na tyle tradycyjny,
że przypominał jej pokoik dziecinny, który sama
130 Nora Roberts
urządziła wiele lat temu. Pachniało tu pudrem i świe-
żo wypranymi ubrankami.
Cudowne miejsce, pomyślała. Nie marzyła o ni-
czym więcej dla swojego syna. Było dla niej jasne, że
Laura dysponowała całymi pokładami miłości.
To uroczy pokoik. Myślę tak za każdym razem,
kiedy tu wchodzę. Pogłaskała małego misia. Ale
nie możesz się tu ukrywać do końca życia.
Nie wiem, o czym mówisz udała zaskoczenie.
Nie wiedziała, że teściowa tak szybko ją przejrzy.
Mówiłaś, że nigdy nie byłaś w San Francisco.
Wreszcie tu dotarłaś. Zwiedziłaś już muzeum? Byłaś
w teatrze? Przeszłaś się po Fishemen s Wharf, przeje-
chałaś tramwajem, zwiedziłaś chińską dzielnicę?
Nie odpowiedziała chłodno. Ale minęło
zaledwie parę tygodni.
Amanda zdecydowała, że czas najwyższy przestać
bawić się w półsłówka i przejść do rzeczy.
Porozmawiajmy jak kobieta z kobietą, Lauro.
Zapomnij na chwilę o tym, że jestem matką Gabe a.
Nikt nas nie słyszy. Wszystko, co powiemy, zostanie
między nami.
Dłonie Laury zaczęły się pocić. Wytarła je
o spodnie.
Nie wiem, co chcesz, żebym ci powiedziała.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]