Bella znaczy piekna Weston Sophie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kostium bikini, czuła się jak podlotek? Dlaczego robiło jej się na zmianę zimno i gorąco i
miała tak wielką ochotę po prostu uciec? Albo zostać, by zobaczyć, co mo\e się stać.
Zanurkowała w głąb fal. Przyjemny chłód otoczył jej ciało. Promienie słońca jak smukłe,
ostre włócznie prze�bijały gładką taflę wody. Czuła się cudownie. Kiedy po chwili wynurzyła
się, ciemna czupryna Gila znajdowała się nie dalej ni\ dwa metry od niej. Otarła dłonią słone
stru\ki wody ściekające po twarzy.
- Wiedziałem, \e kiedyś nie wytrzymasz! - usłysza�ła jego triumfalny okrzyk.
Zanim jeszcze jego słowa na dobre rozpłynęły się w szumie fal, podpłynął i... pocałował ją.
Bella poczu�ła, jak zapada się nagle w chłodną, morską toń, a mo\e
leci gdzieś daleko, wśród przestworzy. Jak tańczy, jak śpiewa, jak rozkwita. Jej ciałem
wstrząsnął nagły, roz�koszny dreszcz.
- Kocham cię - wyszeptała. Jednak jej słowa ulecia�ły gdzieś z wiatrem, zanim Gil zdą\ył je
usłyszeć.
Pozwoliła, by wyniósł ją na brzeg i postawił. Gdy tylko poczuła pod stopami twardy, mokry
piasek, otrzezwiała. Szybkimi ruchami osuszyła się i odrzuca�jąc mokry ręcznik na bok,
wło\yła podkoszulek.
Droga pod górę powinna pozwolić jej do końca po�zbyć się natrętnych myśli i
niepotrzebnych emocji, taką przynajmniej miała nadzieję. Niestety, kiedy znalezli się na
szczycie, Bella poczuła, \e znowu przestaje być sobą. Albo raczej, \e znowu zaczyna sobą
być. Był kilka kroków przed nią. Zawołała cicho jego imię i w chwili, gdy odwracał głowę,
zrobiła mu zdjęcie. Wysoki, po�stawny, z kropelkami wody na nagim torsie. Ruszyła w jego
stronę, pozbywając się po drodze mokrego ju\ zupełnie podkoszulka. Widziała, jak oczy Gila
z natę�\eniem śledzą ka\dy jej ruch. Przełknęła ślinę.
ROZDZIAA DZIESITY
To, co wydarzyło się pózniej, nie miało niestety zbyt wiele wspólnego z gorącymi
wyobra\eniami Belli. Ona sama, w przypływie nagłej \ądzy, omal nie wepchnęła się w
ramiona Gila, błagając go o jakiś czuły gest. Na szczęście w porę ostudziło ją to, co
powiedział: \e nie traktuje seksu jak zabawy i \e boi się o nią. Mówił coś jeszcze, ale ju\ nie
słuchała. Uciekła do pokoju i za�mknęła drzwi na klucz. Nie próbował jej w tym
prze�szkodzić. Całe szczęście!
Pod wieczór zdecydowała się wyjść. Wytrzyma. Ostatecznie to tylko kilka dni, pocieszała się
w duchu.
Muzyka, jak zawsze, dobiegała od strony tarasu. Udała się w tamtą stronę. Zwiece, kolacja,
lampki szam�pana. .. Brakowało tylko jego. Bella zawołała. Odpo�wiedziała jej cisza.
Spróbowała jeszcze raz, tym razem głośniej. I znowu nic.
Co za grę, panie de la Court, zamierza pan ze mną prowadzić? Nieoczekiwanie od strony
ogrodu dobiegł jej uszu jakiś dzwięk. Poszła w tamtym kierunku. W murze od strony
południowej zauwa\yła drzwi. Nie widziała ich wcześniej. Nacisnęła lekko klamkę.
- Gil! - usłyszała swój przestraszony głos. Szmer za drzwiami narastał.
I nagle zobaczyła go wyłaniającego się z ciemności. Szedł, trzymając płonący kaganek w
dłoni. Wstrzymała oddech. Niepotrzebnie. Za jego zniknięciem nie kryła się \adna,
najmniejsza nawet tajemnica.
_ Wystraszyłem cię? Przepraszam, nie miałem takie�go zamiaru. Skończył się gaz w butli,
miałem nadzieję, ze Jurgo mo\e zostawił tu następną, ale niestety nie. Obawiam się, \e dzisiaj
będziesz zasypiać jedynie przy świetle świec, a z wieczornego prysznica nici. Wszystko w
tym domu działa na gaz. Z wyjątkiem odtwarzacza, który na szczęście jest na baterie.
_ Zwietnie!
Podał jej ramię, by nie potknęła się o coś w ciemno�ści. Dobrze znał drogę. Znowu
podświadomie poczuła się przy nim niezwykle bezpiecznie. Ten mę\czyzna był
zdecydowanie kimś więcej ni\ tylko genialnym milio�nerem, z którym miała przeprowadzić
ekscytujący wy�wiad. Kimś więcej ni\ tylko klientem jej siostry, być mo\e zresztą
nieszczęśliwie w niej zakochanym. Był silny i twardy niczym skała. Silny, twardy i
zdecydo�wany jak jego przodkowie. Jak to mo\liwe, \e w jego \yciu, jak sam mówił,
brakowało pasji. I co wa\niej�sze, czy ona mogłaby w nie tę pasję wnieść? Pomimo
wszystkiego, co ich ró\niło?
~ Chciałabym, \ebyś się ze mną kochał, Gil - usły�szała nagle swój własny głos, który, nie
wiedzieć cze�mu, zabrzmiał jakoś dziwnie smutno.
Przystanął, zaskoczony. Jego ramię wysunęło się na�gle spod jej ramienia.
_ Bella, posłuchaj. Nawet nie wiesz, ile dla mnie
znaczy to, co powiedziałaś. Ale tak długo, jak będzie istniał ktoś trzeci, nie potrafię. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki