zywe kamienie berent

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Królowo, niewiele ja wiem. To jedno powiedzie� ci mog�, cho� cia�em przyp�aci, dusz� �y�
b�dzie rycerz wiecznie! Bowiem ja wzi��em na si� jego grzech Smiertelny.
Ty?!...
A� si� stupota� i sparska� pod ni� bia�y rumak królewski.
Ty?!... - spojrzy na� z �a�oSliw� pogard�.
I zako�czy surowo:
Bacz, co-� powiadam! Znajd� si� niewiasty, które rycerzowi do ucieczki dopomog�: ty je
do� powiedziesz. I powiesz mu, �e jeSli króla przebaczenie uzyska� z czasem pragnie, niech
wywiedzion na wol� rusza w Swiaty na szukanie Graala. Kocha si� król w onej t�sknicy daw-
nego rycerstwa. A za królem i ja si� kocha� nie przestawam... Te ostatnie dwa s�owa akurat-
nie powtórz, cho�byS wszystko inne uroni� w pami�ci.
Ledwie pani o Graalu wspomnia�a, a mnich porwie si� z kolan, nastawi si� ku niej twarz�.
I jakby mu licowego widzenia nie doS� by�o, r�ce rozk�ada - d�o�mi, rzekniesz, wziera: ch�o-
nie w siebie wid i p�omienieje w tym napatrzeniu.
A �e nie doS� korne to olSnienie by�o, targn�a si� po niewoli d�o� pani - a� sokó� na berle
nastroszy� czujnie pióra i, cho� oSlepion, obraca g�ow� za wy�� widnokr�gu.
Bacz owo, jakeS zdufnia� rych�o ku mnie, mnichu korny?
Ale brat ju� nie z gard�a zaciSni�tego dobywa� s�owa, lecz w pierS wezbran� po nie si�ga�:
Niczym on sokó�, pró�no ja, Pani, w twe wy�e spogl�dam: - i jam oSlepion kapuc�. (Targn��
na g�ow� kaptur mniszy). A przecie pod kapturem onym prze�ywam ja w sobie wszystkie
dzieje onego rycerstwa, o którym rzek�aS przed chwil�. Bo wiedz: sk�ada przeor mój kroniki
Spiewne o rycerzach Graala, jako �e �onglerzy po piekarniach nazbyt ju� nieSwi�tym uczyni-
li s�owo dawne. Na skrzyni ksi�g w swej celi siada wtedy przeor siwobrody i mówi wonczas
z siebie. Ja zaS w ny�y okiennej przy ksi�dze stoj� i wpisuj� w ni� akuratnie przeorowe s�o-
wo, A gdzie si� pieS� nowa rozpocz�� ma, tam ja wymySlnymi sploty w z�oto i purpur� ob�a-
miam przeorowej ksi�gi karty wieczne; zaS gdzieniegdzie i obraz b��kitny w ksi�g� k�ad�. Nie
za grzech mi to liczy przeor dobry. A odpustow� por� nawet za kwestarza oto na miasto wy-
sy�a, bym nieco farb Swiata w oczy wzi��: ksi�ga, powiada, pi�kniejsza przez to si� sta nie -
na klasztoru chwa��... Oto napatrzy�em si� dziS w sukiennicach wszystkich farb Swiata! Oto
nas�ucha�em si� w piekarni takich kolorów �ycia, �e za oczyma S�mi�a mi si� i dusza!... A�
na koniec bior� w swe oczy purpur� �ycia, Swiata ró��! - oblicze jakby onej królowej pana
Lancelota, o której �ongler opowiada� w piekarni - lico najpi�kniejsze, jakie Bóg da� kiedy
kobiecie ziemskiej!...
Wonczas dopiero poj�a pani to zapatrzenie si� jego. Spod kaptura na bladej jak op�atek twa-
rzy jarz� si� ku niej oczy mnicha: Swiec� zjawie �onglerowego romansu. A� zrumieni�a si�
twarz pani i rz�sami przytuli�y jej oczy na takie a� pochlebstwo! - Ile� bo razy w rojeniach
54
swych skrytych mia�a si� za królow� Ginewr� najpi�kniejsz�, pana Lancelota samego kochan-
k�! ile� to razy kaza�a �onglerom opowiada� sobie ona powieS�! - Wi�c a� si� wstydzi. A gdy
palce zabawia teraz w zmieszaniu ró�� u swych piersi, mySle� musi, �e wszak to malarz, pi�k-
noSci zachwytliwiec, uton�� oto oczyma w jej urodzie. Wi�c ta jej g�owa na wiotkiej szyi sama
si� s�ania ku zapatrzeniu mnicha: napatrz si�, mi�y, napatrz do syta.
I zaduma, na po�y senna, sko�ysa�a nagle jej mySli:
Miodna pszczo�a na mej ró�y - miód pi�knoSci wiecznotrwa�y!... W przeorow� ksi�g� wieczn�,
w b��kit, z�oto i purpur�, w szat królewskich glorii ca�ej mnisze wwiedzie mnie pachol�.
I skin�wszy, by pochód ruszy� dalej, t� ró�� sprzed piersi miotnie w uroczne oczy mnicha.
A gdy si� wszcz�y ko�o niej orszaku gwary i okrzyki ludu, patrza�a przed si� jak nie w por�
ockni�ta: tak dziwnie obce zda�o jej si� wszystko naokó�: i ten plac przed koScio�em, i ten
lud pokrzykliwy, i ten zamek na górze widny. K�dy� to Spieszy� kaza�a i wieS� si� dwora-
kom? W komnat swoich pustk� sm�tn�, gdzie t�uk� si� marami wszystkich grzechów i zbrod-
ni przypomnienia? Czy tak jej si� niesamowicie wyda�o, �e skin�a oto, by pochodem kró-
lewskim ruszy� poza wszystkie grzechów chwile i �ycia mknienie - wy�ej - dalej - w z�oty
b��kit wiecznoSci...
Pod to zapatrzenie si� malarza, jak gdyby �ódx chwili ochyn�a si� w morze czasu.
Mej urody czasom stanie - jak koScio�a!
Nad miastem wySwietla�y si� jeszcze wie�e, a wielce strome dachy martwym ju� odblaskiem,
niby py�em ceglastym, wype�nia�y rynek i ulice. Oczom nikli ludzie o tej porze, twarzy na-
biera�y mury: w powietrzu zmierzchowym sta�y teraz, ka�dym za�omem i grani� srodze wy-
raziste ni to w zmarszczkach s�dziwego wieku. K�dy spojrzysz: kad�uby murów, surowe kra-
ty okien, wykusze ci�kie na rogach, dachów po�amane piachy i te warownie go�e, bez blan-
ków nawet - surowo, jakby na mieszczan chamsk� pogroz�, wypi�trzone wie�yska.
Za rozchwiejn� cisz� pól na Ave, tu okrzep�oS�, chmurna kurzem ulic, opy�em murów a wy-
ziewami piwnic, pada�a i na dusze. I nie jaskó�ki Swierkliwe zgania�y si� w powietrzu, a nie-
mo w bezszelestnym trzepocie targa�y si� mi�dzy murami nietoperze.
Pod sczernia�� w mroku gór� koScio�a ledwie si� znaczy� brat franciszkanin, przyleg�y gdzieS
do schodów szerok� kup� szmat mniszych. Z rzadka tylko przerywa� pacierze, prostowa�
grzbiet i rozgl�da� si� po placu: czeka� na one dworki, które mia�y rycerzowi u�adzi� uciecz-
k� z miasta. Ale niewiasty one nie zjawia�y si� wcale - mnogie bo sprawy ma pewnie królo-
wa na g�owie swojej!
Pusto by�o. Tylko, ku przera�eniu mnicha, kozodój rogaty przehycn�� t�dy w poSwistach i po-
krzykach �aków p�dz�cych za nim. Ujrzawszy brata, ucieszy� si� bardzo on cap, a gdy si�
zda�o, �e zbodzie rogami w nap�dzie, przytuli si� do habitu kosmat� piersi�, wyjmie z pó�-
dr�twych palców t� ró��, któr� zostawi�a mu królowa, pow�cha kwiat, wetknie go mnichowi
z powrotem w garS�, sproSn� swawol� po�echta brata, parsknie mu w twarz jak ten ko� - i po-
skoczy dalej w ulice. A za nim �aki. Rmiej� si�, niecnoty, z zakonnika. I znów pusto.
Wola cudza, mnisze pos�uchanie: gdy trzeba, sta� b�dzie do rana - i� tym ogniem w palcach.
U figury pod klasztoru murem z�o�y t� ró��; mo�e ujmie wonczas duszy ci�g�ego przypomi-
nania tej chwili, jak pod szaty ob�ogiem na z�otym strzemieniu kolebie si� go��bkiem siwym
ten ci�emek pani... Oo! - coraz to bezradniej mySlom z wieczora za furt� klasztorn�... Pana
Lancelota si�� królowa do si� sprowadzi� kaza�a, opowiada� �ongler... Zosta� przyj�ty in lo-
giam, w rozmównicy, co by�o znakiem osobliwej przychylnoSci pani...
55
Oci�a�o serce; grzech roje� czai si� nad dusz� i g�uszy pacierze. Domarad, niedobra gor�cz-
ka otrz�sa mnicha dygotk�.
Na plac wje�d�a konny; gdyby nie zat�tnienie kopyt, cieniem by si� zda�. Wprost na mnicha
jedzie.
W imi� Ojca, Syna i Ducha... Od niej wieS�!!
Ty�eS jest brat franciszkanin, z którym mówi�a królowa?
Ja, panie!... Ot, ja, ja!
Masz u pu�apu koScio�a w absydowej bani obraz Zwiastowania zdzia�a�, a królow� w nim
za anio�a.
Zdo�aszli to?
Ku górze roz�o�y�y si� w olSnieniu d�onie brata; nie wiadomo: w niebali si� tak zapatrzy� czy
te� w ogl�dany ju� zawczasu on obraz w absydowej bani a� wys�annik królowej po dwakro�
swe pytanie powtórzy� musia�:
Zdo�aszli to?
Gdy przeor ka�e, potrafi�.
Pomówi si� przeto z przeorem. Wioz�� i drugi rozkaz. Masz si� jutro na zamku u królowej
pani stawi�. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Odnośniki